Zo herinner ik me een jochie van 2.5 jaar - Tim. Hij zou een broertje of zusje krijgen en keek daar samen met zijn vader en moeder enorm naar uit.
Maar het kind sterft bij de geboorte. Thuis wordt het in zijn bedje gelegd. Tim wordt niet weggehouden, integendeel. Samen met zijn ouders gaat hij kijken bij zijn broertje.
‘Wat is hij lief’, zegt hij. ‘maar hij doet het niet.
’‘Nee,’ vertellen zijn ouders, ‘hij doet het niet, en omdat hij het niet doet is hij ook koud. Voel maar.’
Natuurlijk probeert Tim een oplossing te vinden; nieuwe batterijen, extra veel kleertjes aan, de verwarming heel hoog zetten. Zijn ouders vertellen hem dat dit niet helpt en dat ze hem daarom over een paar dagen moeten begraven.
Tim gaat mee. Natuurlijk houd je zo’n kind niet rustig. Hoeft ook niet, hij mag rondlopen. Maar als het voor de anderen te veel afleidt neemt iemand hem mee naar buiten – het is mooi weer.
Op het moment dat er lichtjes aangestoken worden roep ik ook Tim erbij. Hij komt, en steekt samen met papa een lichtje aan. Dan gaat hij weer naar buiten.
Wat hij ervan meegekregen heeft? Alles.
Nog maanden later had hij het erover dat hij voor zijn broertje een lichtje had aangestoken en dat zijn broertje nu begraven is omdat hij ‘het niet meer deed’.
 En als hij met zijn ouders langs het kerkhof reed riep hij: ‘Dag lief broertje, straks kom ik weer bij jou.’
Dan ging hij weer over tot zijn orde van de dag. En hij ging mee om het grafje te onderhouden. Als dan zijn moeder een knuffel oppakte riep hij: ‘Dat mag jij niet, dat is van mijn broertje.’
Natuurlijk vertelde zijn moeder dan waarom ze dat deed, en vroeg ze hem om te helpen. Dat deed hij.  
Hij zal in de loop van de tijd ‘vergeten’ wat er in dat bewuste jaar is gebeurd – de concrete herinnering zal vervagen. Maar hij is er wel bij betrokken geweest, met hoofd, hart en handen, en die ervaring neemt niemand hem af.