Ik ben
Corrie Wolters en woon in Almelo.
Na een pabo-opleiding heb ik een
aantal jaren in het basisonderwijs gewerkt. Muziek had altijd al
mijn voorliefde en na een deeltijdopleiding conservatorium
stapte ik in het vak 'consulent muzikale vorming'. Concreet
omvatte dat: praktijkbegeleiding en bijscholing van leraren
basisonderwijs voor muziek. Er kwam echter voor alle consulenten
in Overijssel een einde aan toen de provincie meende dat geld
anders te moeten gaan besteden.
Zover als ik me kan herinneren hebben
belangrijke levensvragen mijn aandacht gehad. Ik had vroeger
theologie willen studeren, maar dat was voor meisjes niet
weggelegd. Waarom heb ik nooit begrepen. Het ontslag aan de
muziekschool betekende een de kans die studie
alsnog aan te pakken. Belangrijk vond - en vind ik nog -
meer en meer te ontdekken waarom godsdienst beleefd wordt zoals
het beleefd wordt - waarom het de huidige vorm heeft - wat
erachter zit en waarom. Een kerkelijke functie ambieer ik niet,
ik pas niet in de structuren en wil dat ook niet.
Maar ook los van deze studie had
en heeft de vraag naar de zin van het bestaan, samen met alles
waarmee we geconfronteerd worden mijn grote belangstelling. Als
onderdeel daarvan zijn het de verhalen rond ziekte en dood, rond
leven nu en aan de overkant van de horizon. Vanuit een
kerkelijk-gelovige visie kan men zoeken naar een mogelijk
antwoord - het hoeft zeker niet. Het is heel boeiend om te zien
hoe
mensen er op hun heel persoonlijke manier mee bezig zijn en er op
een eigen manier vorm en inhoud aan geven. Wat is de zin
van leven en dood voor jou?
In de loop van de tijd heeft
dat er toe geleid dat ik met grote regelmaat
uitvaartplechtigheden verzorg. Religie, godsdienst kan daarbij
een rol spelen, maar het hoeft niet. Een en ander is uiteraard
afhankelijk van de levensvisie van de
overledene en de nabestaanden. Juist daarom is de aansluiting
bij de eigen persoonlijkheid van de concrete mens wezenlijk.
Tenslotte moet híj met het verlies verder. |